ลองตั้งเจตนาก่อนหลับว่า “พรุ่งนี้ฉันพัก” มันไม่ได้เวทมนตร์ แต่ใช่ว่าไร้ค่า
ประเด็นคือ *น้ำหนัก* ของคำที่เราพูดกับสมองมันต่างกัน ถ้าเอ่ยเบาๆ เหมือนบ่นลอยๆ = ไม่เกิดเหี้ยอะไร
แต่ถ้าพูดแบบ “จริงจังชิบหาย” + ร่างกายมันมีสัญญาณจะพังแล้ว = สมองมันเริ่มเชื่อ

พูดชัด ๆ ในหัว 3 ครั้งก่อนหลับ (แบบไม่เหม่อ ไม่แกล้งทำ) แล้วหยุดคิดเรื่องอื่นทันที
ไม่ต้องยาว ไม่ต้องสวย ประมาณ:
“พรุ่งนี้ฉันพัก พอแล้ว กูจะไม่ลากตัวเองต่อ”

มันไม่ได้แก้ชีวิต แต่มันคือ “เบรกกระแสคิดแม่งทั้งวัน” 1 นาที ที่ร่างกายกำลังยอมสงบพอดี
ยังมีอีกเยอะที่เรายังไม่รู้ เพราะสมองมันยอมเชื่อสิ่งที่ *เราย้ำตอนก่อนหลับ* มากกว่าช่วงอื่น
(ภาษาคนไทย: ก่อนหลับคือช่วงสมองแม่งอ่อนแรง เลยสั่งงานได้ง่าย)

ประเด็นสรุป = ถ้าจะใช้วิธีนี้ ต้อง *เอาจริง* ไม่ใช่พึมพำไปงั้น ๆ
และต้องควบคู่กับการจัดเวลาพักจริง ไม่ใช่ตื่นมาทำตัวเหมือนเดิม

ผลลัพธ์มันไม่ได้เกิดเพราะคำพูด แต่มันเกิดเพราะ “เราหยุดลากตัวเองเพิ่ม”

#สุขภาพสมอง #นอนให้รอดก่อนค่อยเก่ง #หยุดสู้กับตัวเองก่อนนอน
*(ใช้ได้ แต่ไม่ใช่ยาวิเศษ อย่าโบ้ยวิธีนี้แทนการพักจริง)*